میهن پست – بوئینگ شرکت هوافضا و صنایع دفاعی آمریکایی و چندملیتی است، که در سال ۱۹۱۶ توسط ویلیام بوئینگ، در شهر سیاتل، ایالت واشینگتن تاسیس که این شرکت در طول سال‌های متمادی فعالیت در حوزه فرآوران هوافضایی و صنایع جنگ‌افزاری فعالیت داشته است .
بوئینگ تمرکز اصلی خود را بر تولید هواپیماهای مسافربری معطوف نمود و از سوی دیگر، با خریداری و ادغام شرکت‌های هواگردسازی و صنایع دفاعی وسعت فعالیت خود را توسعه داده است به گونه ای که نقطه عطف برنامه ی توسعه ی خود به سال سال ۱۹۹۷ برمی گردد که با خرید و ادغام مک‌دانل داگلاس، بوئینگ به بزرگترین شرکت هوافضای جهان تبدیل و در سال ۲۰۰۱ دفتر مرکزی خود را به شهر شیکاگو انتقال داد.
از بوئینگ که بگذریم لازم است بدانید که دنیا مکانیک مدت هاست که استاپ خورده و تا به حال تغییری جالب و علمی در خصوص پیشرفت های چشم گیر آن رخ نداده است که در این میان موتور هواپیما و یا بهتر بگوییم موتور جت نیز فقط با کمی تغییرات کماکان به همان شکل گذشته خود باقی مانده و مورد استفاده قرار می گیرد.
بنابراین هواپیماهای پیشرفته امروزی، از قبیل دریم‌لاینر بوئینگ نیروی پیشرانه لازمشان را از موتورهای توربینی کسب می‌کنند. در این سیستم مجموعه‌ای از توربین‌ها و پره‌ها هوا را فشرده کرده و سوخت را مشتعل می‌کنند. اما موتور پیشنهادی جدید که فعلا تنها روی کاغذ و به صورت اسناد ثبت پتنت وجود خارجی دارد، قرار است کاملا متفاوت از این شیوه کار کند. در این موتور از اشعه‌های لیزر پر انرژی برای تبخیر مواد رادیواکتیو درون محفظه‌ای امن استفاده می‌شود. این عمل باعث وقوع زنجیره‌ای از واکنشهای گداخت هسته‌ای می‌شود. از این انفجارها و شکافتهای هسته‌ای نوترونهای پر انرژی آزاد می‌شود که برای به جلو راندن هواپیما مورد استفاده قرار می‌گیرند. و البته گرمای باقی‌مانده می‌تواند مهار شده و نیروی لازم برای توربین‌های شارژ سیستم لیزر را تامین کند. این تقریبا به معنای تولید یک موتور خودکار با تامین نیروی درونی است که تا مدتها نیازی به سوخت‌گیری ندارد.
بوئینگ امیدوار است در آینده از این سیستم برای تامین نیروی راکتها، موشکها و فضاپیماها هم استفاده شود. به نظر می‌رسد که دانشمندان جدی و حرفه‌ای با جدیت دنبال راه‌حلهایی فانتزی از میان داستان‌های علمی-تخیلی برای مشکلات مهم دنیا هستند. شما دوست دارید نسخه کاربردی کدام اتفاقات فانتزی را در دنیای واقعی ببینید؟
این موتور با تاباندن پرتوهای لیزری روی مواد رادیواکتیو نظیر دوتریوم و تریتیوم کار می کند.
پرتو متصاعد شده از لیزرها مواد رادیواکتیو را تبخیر کرده و باعث ایجاد نوعی شکافت در آن می شوند و در واقع انفجار هسته ای کوچکی در موتور رخ می دهد.
در نتیجه این انفجار هسته ای کوچک، مقداری هیدروژن و یا هلیوم تولید می شود که در فشارهای بسیار بالا از قسمت انتهایی موتور خارج می شود و انرژی مورد نیاز برای هواپیما را تولید می کند.
در عین حال، دیواره داخلی بخش احتراق موتور که پوششی از اورانیوم ۲۳۸ دارد با نوترون های دارای سطح انرژی بالا که در نتیجه واکنش های هسته ای تولید شده وارد عمل شده و گرما تولید می کند.
موتور با فعال کردن نوعی سیال خنک کننده (Coolant) در سمت دیگر واحد احتراق پوشیده شده از اورانیوم این حرارت را مهار می کند.
در این مرحله سیال که انرژی مورد نیازش را از طریق حرارت تولید شده به دست آورده به داخل توربین و ژنراتور فرستاده می شود و در آنجه الکتریسیته مورد نیاز برای لیزرها را تامین می کند.
این موتور به غیر از مواد رادیواکتیو به میزان بسیار کمی هم به منابع انرژی خارجی نیاز دارد.
منبع : businessinsider
